Türkiye, ekonomik büyüme ve zenginlik rakamları ile övünse de, bu büyümenin ardında yatan gerçek, her geçen gün daha da görünür hale geliyor. Zengin bir ülke olarak sınıflandırılsa da, arka planda, yaşam mücadelesi veren milyonlarca fakir çocuk bulunuyor. Bu durum, adeta Charles Dickens'ın romanlarındaki sahneleri andırıyor; yalnızca sanal bir dünyada değil, gerçek hayatta yaşanıyor. Eğitimde eşitsizlik, sosyal adaletin yetersizliği ve dönüştürücü politikaların eksikliği, bu çocukların hayatlarını etkileyen başlıca faktörler arasında yer alıyor.
Son yıllarda Türkiye, ekonomik büyüme süreçleri ile dünya gündeminde önemli bir yere sahip oldu. Ancak, bu büyümenin her kesimi kapsamadığı gerçeği, derin bir toplumsal yaraya işaret ediyor. Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK) verilerine göre, çocukların yoksulluk oranları, genel nüfusta olduğu gibi, giderek yükselmeye devam ediyor. Bu durum, sistemin sosyal anlamda ne denli sağlıksız işlediğini de gözler önüne seriyor. Eğitim, sağlık ve genel yaşam standartları açısından yetersiz olan bu gruplar, toplumun geri kalanı tarafından sıklıkla göz ardı ediliyor.
Başta büyük şehirler olmak üzere birçok bölgede, çocukların temiz suya erişimi, yeterli beslenme ve eğitim gibi temel haklar konusunda yaşadığı sıkıntılar, Türkiye'nin zengin yüzünün arka planındaki facia. Çocuk işçiliği, yetersiz eğitim ve sağlıksız yaşam koşulları, bu çocukların geleceğini tehdit eden faktörler arasında. Bir ülkenin gelişmişliği, yalnızca ekonomik göstergeleri ile değil, insanlarının yaşam kalitesi ile de ölçülmelidir. Türkiye’nin bu yoksul çocuklarına yönelik politikaları, ne yazık ki hala yeterli bir ivmeye sahip değil.
Türkiye’de çocuk yoksulluğunu ortadan kaldırmak, yalnızca devletin değil, tüm toplumun sorumluluğudur. STK’lar, eğitim kurumları ve özel sektör, bu sorunu çözmek adına harekete geçmelidir. Eğitim, yoksulluktan kurtulmanın en etkili yollarından biridir. Bu yüzden, daha fazla fon ve kaynak ayrılarak, dezavantajlı bölgelerde eğitim projeleri hayata geçirilmelidir. Ayrıca, sosyal yardımların artırılması ve bu yardımların daha etkili bir biçimde dağıtılması ile çocukların temel ihtiyaçları karşılanabilir.
Ailelerin ekonomik durumunu iyileştirmek için ise istihdam politikalarına öncelik verilmesi gerekiyor. Babalar, anneler işe girdiğinde, çocuklar da en azından bir nebze olsun rahat bir nefes alabilecektir. Gıda güvenliği alanında yürütülecek çalışmalarla, yetersiz beslenme sorununun üstesinden gelmek mümkün olabilir. İşte tam burada, bireysel ve toplumsal duyarlılık devreye giriyor. Her birey, elinden gelen yardımı yapmalı; kimisi zamanını, kimisi kaynaklarını bu çocuklar için seferber etmelidir.
Sonuç olarak, Türkiye’nin zenginliği yüzeyde kalmamalı, toplumsal refah ve eşitlik sağlanmalıdır. Zengin bir ülke olmanın ötesinde, tüm bireylerin eşit yaşam haklarına sahip olduğu bir toplum yaratmak, hepimizin ortak sorumluluğu. Bu tür sorunların üstesinden gelebilmek için, toplum olarak el birliği ile çalışmak ve uygun politikalar geliştirmek kaçınılmazdır. İşte o zaman, Türkiye, yalnızca zengin bir ülke değil, aynı zamanda tüm çocuklarına umut sunan bir ülke olabilecektir.
